وزیر محترم آموزش و پرورش
با سلام
در سند تحول بنیادین یک مدل مدرسه تعریف شده است، در حالیکه در حال حاضر ۱۶ مدل مدرسه مشغول به کار هستند.
توسعه مدارس پولی مانند:غیر دولتی،شاهد،نمونه دولتی،استعدادهای درخشان،استثنایی و... و جداسازی بچه‌ها یک ظلم است. یکی از رسالت‌های مدرسه نقش مهم آن در جامعه‌پذیری نسل‌های آتی است. ما در جامعه واقعی بین غنی و فقیر،سالم و معلول،تیز هوش و ناتوان ذهنی مرز قائل نیستیم. در جامعه واقعی؛ افراد در کنار هم زندگی،پیشرفت و یا شکست را تجربه می‌کنند.جداسازی و تخصیص امکانات به گروه خاص عین تبعیض است.
امکانات آموزشی،متناسب‌سازی فضا باید به طور متناسب در اختیار همگان باشد و هر دانش‌آموزی با توجه و ظرف استعداد خود از آن بهرمند شود و بتواند راه خود را به درستی انتخاب نماید.توسعه مدارس پولی و خاص مثل این است که شما به تعدادی از افراد با قد متفاوت در یک اتاقی که تعدادی چهارپایه با سایز‌های متفاوت در آن قرار دارد، بگویید:پشت این دیوار ۱۸۰ سانتی یک منظره زیباست این چهار پایه‌ها را زیر پا بگذارید و منظره را ببینید و از آن لذت ببرید آن وقت فردی که قد ۱۸۰ دارد چهارپایه ۴۰ سانتی را بردارد و من که قد ۱۲۰ دارم بدون چهارپایه بمانم قطعاً ما به یک اندازه از مواهب زندگی بهرمند نخواهیم شد. او تمتع بیشتری از منظره خواهد برد و دیدگاه من تنها آجرهای دیوار مقابل خواهد بود. این یعنی برابری ولی عدالت نیست عدالت یعنی اینکه به هر کدام از ما چهارپایه مناسبی بدهید تا قد همه ما ۱۸۰ و برابر باشد و به یک اندازه از منظره مقابل لذت ببریم. این عدالت محقق نخواهد شد مگر اینکه شما توجه ویژه به مدارس دولتی داشته باشید و برای تحقق آن نیاز هست تا چند تبصره به ماده ۳ قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران و به تبع آن قانون اساسی کشور بیافزایید.با ایجاد فرصت‌های مساوی و عادلانه آینده‌ای روشن در مدارس این مرزو وبوم محقق خواهد شد.
موفق شد
ویژه
