بسم الله الرحمن الرحیم
جناب آقای دکتر میرزایی
ریاست محترم دانشگاه فردوسی مشهد
با سلام و احترام؛
همان‌طور که احتمالا مستحضر هستید، اخیراً در مصوبه هیئت محترم امنای دانشگاه فردوسی مشهد، ضریب پرداختی به اساتید بابت درس کارآموزی تغییراتی داشته است. فارغ از چرایی این تصمیم و تأثیرات آن به طور کلی و در رشته‌های دیگر، این مصوبه به اذعان کارشناسان و به دلایل روشن و عینی، تناسبی با ماهیت این درس در رشته روانشناسی ندارد و متأسفانه به نظر می‌رسد حین تصمیم‌گیری در این خصوص، تفاوت ماهوی این واحد درسی و زمان و انرژی که اساتید در رشته روانشناسی برای آماده‌نمودن دانشجویان به منظور عملی‌نمودن آموخته‌های تئوری خود صرف می‌کنند، با رشته‌های دیگر در نظر گرفته نشده است. این تصمیم موجب نارضایتی اعضای هیئت علمی این رشته شده که نهایتا دودش به چشم دانشجویانی خواهد رفت که تا زمان برقراری این مصوبه، از بهره‌مندی از توان اعضای هیئت علمی رشته خود برای این درس محروم، و در نتیجه در یکی از مهم‌ترین واحدهای درسی طول تحصیل خود از کیفیت مورد انتظار برخوردار نخواهند شد. روشن است که کیفیت پایین ارائه این درس با استفاده از اساتید مدعو، به معنی آماده نشدن دانشجویان برای ورود به بازار حرفه‌ای این رشته است که فرای از آثار منفی آن بر آینده شغلی آنان، جامعه استفاده‌کننده از خدمات روانشناسی را نیز متأثر خواهد کرد.
در نامه‌ای که چندی پیش به امضای تعداد کثیری از دانشجویان و فارغ‌التحصیلان این رشته با موضوع «تأسیس رشته روانشناسی بالینی در مقطع دکتری در دانشگاه فردوسی مشهد» برای جنابعالی ارسال شده بود، تأکید کرده بودیم که وضعیت رشته روانشناسی تناسبی با جایگاه و ظرفیت‌های دانشگاه فردوسی مشهد ندارد که یکی از دلایل آن را همین عدم وجود رشته فوق بیان کرده بودیم، درحالی‌که ۱۱ رشته محل در دانشگاه‌های تهران، تبریز و شیراز این رشته مهم که جزو نیازمندی‌های جدی جامعه امروز است را ارائه می‌کنند. حالا این تصمیم خود ضربه دیگری بر پیکره این گروه و موجب دلسردی دانشجویان آن است.
طبق پیگیری‌های دانشجویان، ظاهراً علیرغم مکاتبات گروه روانشناسی برای لغو این مصوبه، در پاسخ به اساسنامه دانشگاه اشاره شده بود که بایستی پس از تصویب هر مصوبه، حداقل یک سال بدون لغو اجرا شود و لذا با درخواست‌های گروه مخالفت گردیده است. آیا این بدین معنی است که دانشجویان چند ورودی باید قربانی یک تصمیم اشتباه شویم تا بالاخره اشتباه بودن آن معلوم و اصلاح شود؟ دانشجویی که با هزار امید و آرزو و با تلاش و پیگیری وارد دانشگاه پرآوازه و بزرگ فردوسی شده است، حالا باید از بهره‌مندی از اساتید هیئت علمی مجرب و دانشمند این دانشگاه محروم شود؟ مگر جز همین یک بار فرصت دیگری هم برای جبران مافات وجود دارد؟ یقین داریم که اگر مشکل درک شود و عزمی برای رفع آن وجود داشته باشد، راهش نیز پیدا خواهد شد.
لذا از جنابعالی عاجزانه و مصرانه درخواست داریم نسبت به اتخاذ تدابیر لازم و ممکن جهت این رفع مشکل به هر نحو ممکن اقدام فرمایید.
با تشکر؛
موفق شد
ویژه
