به نام خداوند مهربانی‌ها
کار اورژانس، نجات زندگی انسان‌هاست. مردان و زنان اورژانسی، روز و شب، بدون تعطیل و بی‌وقفه در تلاشند تا در لحظه‌های نفس‌گیر مبارزه مرگ و زندگی، مایه تسکین آلام یک بیمار دردمند یا ناجی زندگی یک مصدوم رو به مرگ باشند. این قهرمانان گمنام، با وجود تمامی سختی‌ها، با حداقل حقوق و مزایا، در مسیر تحقق این آرمان مقدس از هیچ کوششی دریغ نمی‌ورزند و حتی چشم‌داشت تقدیر و تشکر نیز ندارند. اما صد افسوس که گاهی، پاسخ این مجاهدت صادقانه، بی‌مهری و نامهربانی است. اهانت و هتاکی به پرستاران پاسخگوی ۱۱۵ و ضرب و شتم تکنسین‌های عملیاتی، اتفاق ناخوشایندی است که این روزها فرایند خدمت‌رسانی نیروهای اورژانس به هموطنان را با چالشی جدی مواجه ساخته است. رفتاری که از یک سو منجر به اختلال در عملیات نجات زندگی بیماران می‌شود و از سویی دیگر دلسردی و آزردگی جسمی و روانی تلاشگران خدوم اورژانس را در پی دارد.
من به عنوان یک شهروند این مرز و بوم کهن، با سابقه فرهنگی دیرین، باور دارم که این رفتار نابخردانه با هیچ عذر و بهانه و تحت هیچ شرایطی جایز نیست و باید متوقف شود؛ چرا که پاسخ محبت، اهانت نیست. جواب خدمت، خشونت نیست.
خشونت با اورژانسی‌ها، چرا...
موفق شد
