دادستان محترم شهرستان دیواندره
رئیس محترم اداره آموزش و پرورش شهرستان دیواندره
سلام و احترام؛
این شهر مدرسه می‌خواهد!
کمتر جوانی در دیواندره را می‌توان یافت که خاطرات کودکی‌اش بدون سالن تختی یا کانون رشیدیان کامل شود. مادران امروز و دخترکان دیروز، هنوز نیمکت‌های «مدرسه عفت» یا همان «کوچه آغه جمال» خودمان را به یاد دارند؛ جایی که آرزوهای شیرینشان را نقاشی می‌کردند و دوستی‌هایی شکل می‌گرفت که امروز در نسل بعدی نیز ادامه دارد.
مدال‌های قهرمانی که در سالن تختی بر گردن نوجوانان این شهر آویخته می‌شد، امید آینده‌ای درخشان را در دل آن‌ها زنده می‌کرد. قهرمانان بدمینتون، فوتبال و کشتی این شهر از همین سالن به جایگاه‌های کشوری و بین‌المللی راه یافتند.
پسرکان تابستان‌های گرم را با شنا در استخر پشت کانون سپری می‌کردند، استخری که برایشان حکم مجلل‌ترین تفریحگاه را داشت. اما امروز، در زمانی که این یادداشت نگاشته می‌شود، شاهد تهدیدی جدی برای نظام آموزشی این شهر هستیم. عده‌ای تیشه به ریشه خاطرات کودکی ما و آینده فرزندانمان زده‌اند. می‌خواهند مدارس را ویران کنند و به جای آن‌ها، ساختمان‌های تجاری بسازند.
اما کودکان این شهر چه گناهی کرده‌اند؟ کجا باید آرزوهایشان را نقاشی کنند؟ در کدام کلاس، رویاهایشان را بسازند؟ در کدام سالن، برای مسابقات استانی آماده شوند؟
بیشتر مدارس این شهر با همت خیرین ساخته شده‌اند، درحالی‌که برخی، نه‌تنها سهمی در توسعه آموزش ندارند، بلکه کلنگ به دست گرفته‌اند تا یادگاری‌های یک نسل را ویران کنند! حتی حاضر نیستند در ازای تخریب این مدارس، هزینه‌ای برای جایگزینی آن‌ها بپردازند؛ تنها هدفشان ساخت آپارتمان و پاساژ بر ویرانه‌های مدارس است.
قانون کجاست؟ چرا زمانی وارد عمل می‌شود که دیگر کار از کار گذشته است؟ چرا وقتی همه‌چیز از بین رفت، تازه به فکر جبران می‌افتد؟
دیواندره به مدارسش نیاز دارد. آموزش، سرمایه‌ای نیست که بتوان از آن چشم پوشید. از مقامات مسئول، به‌ویژه دستگاه محترم قضایی، تقاضا داریم در برابر این روند مخرب ایستادگی کنند و از نابودی مدارس این شهر جلوگیری نمایند.
آقای قاضی، این شهر مدرسه می‌خواهد!
با سپاس از توجه و اقدام شما
موفق شد
ویژه
