جناب آقای اشتفان پریزنر
هماهنگ کننده محترم مقیم سازمان ملل متحد در جمهوری اسلامی ایران
جناب آقای دکتر عراقچی
وزیر محترم امور خارجه
سلام و احترام؛
جدای از آنچه بر مردم غیرنظامی غزه در بیش از یک سال گذشته اتفاق افتاده است که با کشته شدن وحشیانه نزدیک به ۵۰ هزار نفر انسان (اغلب کودک و زن)، مجروح شدن هزاران نفر دیگر و تخریب وسیع زیرساخت‌ها و واحدهای مسکونی، می‌توان آن را در زمره یکی از بزرگترین فجایع انسانی در تاریخ بشری دانست، موضوع بازسازی نواحی ویران شده و پیشنهادات مختلف مطرح شده در محافل سیاسی، همچون طرح خروج مردم غزه و کوچ اجباری آنان از این منطقه به بهانه ایجاد شرایط لازم برای آغاز عملیات بازسازی، از جمله مهم‌ترین مسائل است که باید با حساسیتی دوچندان مورد توجه قرار گیرد. اسناد، گزارش‌ها و مطالعات متعدد داخلی و خارجی نشان می‌دهند که آسیب‌دیدگان از این‌گونه سوانح مصیبت‌بار و شدید، سال‌ها پس از بازسازی کالبدی محل سکونت خود، همچنان به شدت از آسیب‌ها و تألمات روحی و روانی ناشی از این فاجعه انسانی در رنج و گرفتاری بسر می‌برند. تجربیات عملی به دست آمده در بازسازی‌های پس از جنگ و بعد از سوانح طبیعی، مانند زلزله و سیل، به درستی نشان می‌دهند که بازسازی نواحی آسیب‌دیده در غیاب مردم و مالکین فضاهای تخریب شده، در عمل به شکست می‌انجامد.
بنابراین، فارغ از هر گونه جهت‌گیری سیاسی، بازسازی غزه می‌بایست در حضور مردم و با مشارکت مستقیم آنان صورت پذیرد و جدا کردن جمعیت آسیب‌دیده از محیط زندگی خود و نیز اقوام، آشنایان و دوستان، تلاشی غیرانسانی و غیرعلمی است؛ چرا که کاربست چنین الگویی، در حین و پس از بازسازی، موجب بروز انواع معضلات محیطی، انسانی، اجتماعی و روانی خواهد شد. پیشنهاد ما جمعی از استادان دانشگاه، استفاده از «الگوی بازسازی با مردم» است که نهایتاً علاوه بر بازسازی فیزیکی و کالبدی، احیاء و بازتوانی روحی جامعه آسیب‌دیده و رنج‌کشیده غزه را هم در پی خواهد داشت. در عین حال، آمادگی خود را برای همکاری در هر سطحی از فرآیند بازسازی علمی غزه با هماهنگی و همکاری سازمان‌های بین‌المللی ذی‌ربط اعلام می‌داریم.
موفق شد
ویژه
