جناب حجتالاسلاموالمسلمین رئیسی
ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران
جناب حجتالاسلاموالمسلمین محسنی اژهای
ریاست محترم قوه قضاییه
جناب حجتالاسلاموالمسلمین درویشیان
ریاست محترم سازمان بازرسی کل کشور
با سلام
حفر چاه امیدآباد، شروع یک فاجعه است. درختان خشک، هیچگاه نیاز به آبیاری ندارند. مزرعه کشاورزی امیدآباد، حدود ۱۰ تا ۱۵ سال است که آبیاری نشده و کاملا خشک شده است. این مزرعه در صورت حفر چاه هم احیا نخواهد شد.
سابقه حفر قنات امیدآباد به دهه هفتاد و درختگذاری مزرعه آن به اوایل دهه هشتاد شمسی میرسد. در حوالی چاه اصلی قنات امیدآباد، قناتهای دیگری از جمله کریمآباد، نورآباد، حکمتآباد، رحمتآباد و قناتهایی که در گویش محلی به «علی کل محمدیا» و «حسین موسی» معروف است، قرار دارند.
لازم به ذکر است در سال ۹۲ مورد مشابه موضوع امیدآباد و در همین حوالی، یعنی چاه نورآباد، با فاصله حدود یک کیلومتری با قنات امیدآباد، با وجود حفر چاه، به دستور شورای تامین پلمپ شد اما انگار مزرعه امیدآباد که ۹۹ درصد درختانش خشک شده و حتی غیر قابل بازگشتاند، خونش از سایر مزارع این حوالی رنگینتر است که اینگونه در دشت ممنوعه، مجوز حفر چاه میدهند و اداره آبیاری نیز محکوم میشود.
با حفر این چاه، بقیه قناتها و چاههای خشکشده به فکر جابهجایی یا حفر چاه جدید میافتند. اگر سری به چاههای کشاورزی بالادست گلشن بزنیم، چندین قنات و حتی چاه موتور خشک شدهاند. پس با این وجود، همه باید در دشت ممنوعه و بیجان انار در فکر حفر چاه باشیم. چه بسا قناتهای قدیمیتر از امیدآباد نیز وجود دارند که با وجود کمآبی، درختان سرزنده و مثمرثمر دارند. پس با این وجود، حفر چاه، حق تمامی مالکان اراضی کمآب و حتی خشکشده دشت ممنوعه است.
آبی که از کانال زهکش مزارع دهشیخ، قاسمآباد و فرهنگآباد در حال حرکت به سمت تالاب فرهنگآباد بوده را، با موتور پمپ به سوی زمینهای خود راهی کردهاند و تالاب باارزش فرهنگآباد که جاذبه بیبدیل گردشگری شهرستان بوده را به شورهزار بدل کرده و خشک نمودند.
حالا حتی نقطه حفر چاه و سکوی قرارگیری دستگاه بتنریزی شده، خاک رس خالی شده، چاله مخلوط کردن گل برای حفر چاه حفاری شده و در صورت ادامه این روند شاهد اتفاقاتی ناگوار برای آیندگان خواهیم بود. خواهشمندیم با بررسی این موضوع، از حفاری این چاه جلوگیری فرمایید.