جناب آقای سید حمید سجادی
وزیر محترم ورزش و جوانان ایران
جناب آقای رضا شجیع
رئیس محترم فدراسیون ورزش‌های دریایی و ساحلی
جناب آقای مصدق
رئیس محترم انجمن ماهی‌گیری ورزشی ایران
جناب آقای باقرشاهی
رئیس محترم کمیته ماهی‌گیری ورزشی استان تهران
جناب آقای سلاجقه
رئیس محترم سازمان حفاظت محیط زیست
درود و عرض ادب
حدود ۱۵ سال است که ماهی‌گیری (رشته کارپ_کپورگیری) در ایران به عنوان ورزش به رسمیت شناخته شده است و در زیر شاخه ورزش‌های همگانی‌ست؛ در همه این سال‌ها ماهی‌گیرانِ ورزشی تلاش‌های بسیاری برای فرهنگ‌سازی و ترویجِ ماهی‌گیریِ ورزشی (بگیر و رها کن) کرده و علاقه‌مندان چشم‌گیری به سوی این ورزش روانه‌شده‌اند و امروزه در ایران یکی از ورزش‌های پرطرفدار با ورزشکاران جاافتاده است. با وجود این، یک مشکل اساسی وجود دارد!
از آن‌جاییکه اغلب ماهیگیران ورزشی، مقیم تهران، کرج و اطراف‌ند، متأسفانه در حال حاضر به دلیل نبود دریاچه اختصاصی در پایتخت یا اطراف آن، ماهیگیران ورزشی تحت فشارند؛ از جمله هزینه‌های مالی و زمانیِ مضاعف برای رسیدن به دریاچه‌های شهرهای دور دست، تا جاییکه برخی از ورزشکاران، ناامید شده و با سرخوردگی لوازم ارزشمند و پرهزینه‌‌ای که با عشق و ذره‌ذره جمع‌کرده‌اند را به فروش گذاشته‌اند!
ورزشکارانِ حرفه‌ای این شاخه که پتانسیل حضور در مسابقات بین‌المللی را دارند، در پایتخت و اطراف آن هیچ باشگاهی منطبق با استانداردهای جهانی ندارند که صرفاً در اختیار ورزشکارانِ این رشته باشد و چند دریاچه‌ایی که وجود داشت یا بسته شدند و یا غیراستانداردند و اصلاً برای ماهی‌گیری ورزشی طراحی نشده‌اند و تردد افراد غیر ماهی‌گیر، مشکلاتی جدی برای ورزشکاران ایجاد کرده است.
از منظر حفظ سلامت محیط‌زیست، یکی از دلایل تأسیس باشگاه‌های ماهی‌گیری برای در امان ماندنِ آبزیان و طبیعت بکر مثل سدها و رودخانه‌هاست که پس از گرفتن ماهیِ هدف و وزن‌کشی و عکس، با لوازم مخصوصِ مراقبت از ماهی، مجدداً ریکاوری‌شده و با احتیاط در آب رهاسازی‌می‌شوند و فوائد بسیاری از جنبه‌های گوناگون دارد:
۱- ورزشی روان‌درمانگر برای کاهش فشارهای روحیِ دنیای نوین، مخصوصاً در دوران کرونا که این فشارها بیشتر شد.
۲- از آن‌جاییکه ورزشی‌ست در فضای باز، هزینه‌های مضاعف باشگاه‌های مُسقف را ندارد.
۳- ورزشی برای تمام سنین مخصوصاً کودکان که اغلب در فضاهای بسته سرگرم بازی‌های مجازی‌‌اند، همچنین برای بهبود روحیه سالمندان بسیار تأثیرگذار است. در حال حاضر اغلب ماهی‌گیرانِ ورزشی بزرگسالاند. این ورزش به موازات لذت‌بخشی و چالش‌های خاص‌اش به نوعی مراقبه، تمرکز و لمس‌کردن و یکی‌شدن با طبیعت است و جنبه معنوی درون را تقویت می‌کند(رها کردن مادیات_ رهاسازیِ ماهیِ گرفته‌شده در آب به‌جای خورده‌شدن)
۴- پاکسازی طبیعت پیرامون در اولویت هر ورزشکارِ ماهی‌گیری‌ست و از طرفی مداوایِ ماهی‌های از قبل آسیب‌دیده که به‌وفور دیده می‌شود کاری بس مفید و در آخر رهاسازی و بازگشت ماهی به زندگی‌ست. لازم به ذکر است، چون کپورها از بخش neocortex واقع در مغز که مختص حس درد است، بی‌بهره‌اند و فاقد پایانه‌های سلولی nociceptor هستند، جای قلاب برایشان دردناک نیست و همچنین در ماهی‌گیریِ ورزشی از قلاب‌های مخصوص و بدون خار(باربلس) استفاده می‌شود و سپس جای قلاب با اسپری مخصوص ضدعفونی می‌شود (کپور در این مراحل بر روی تشکِ ویژه نگهداری و آب‌رسانی‌می‌شود).
۵- رشته کپورگیری در سطح جهانی به عنوان یک ورزش بزرگ و درآمدزا (جذب توریست-حضور ماهیگیران سایر کشورها_فروش لوازم این ورزش و دنیایی از طعمه‌های ویژه کپور) شناخته‌شده و دریاچه‌های مصنوعی بر مبنای استانداردهای جهانی با انواع کپورهای سایز (بین ده تا پنجاه کیلو) اختصاص‌داده شده است.
ما امضاکنندگان این کارزار، خواستارِ حمایت جدی و فراهم‌کردنِ شرایط برای راه‌اندازی و اختصاص‌دادنِ دریاچه‌ای تخصصی (حداقل یک باشگاه در تهران یا اطرافِ آن) برای ماهی‌گیرانِ ورزشی (بگیر و رها کن) با استانداردهای جهانی هستیم.
با مهر
موفق شد
ویژه
