جناب آقای ابراهیم رئیسی
رئیس محترم جمهور
سلام؛
ما جمعی از پرستاران این مرز و بوم نسبت به آنچه از فروردین ماه سال ۱۴۰۲ تحت عنوان قانون «تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری» در حال اجرا است به شدت معترض و گلایه‌مند و خواستار تغییر آن در جهت عدالت هستیم. به طور طبیعی باید این دادخواست را خطاب به دکتر بهرام عین‌الهی وزیر محترم بهداشت تنظیم می‌کردیم و می‌نوشتیم اما از آنجایی که حقیقتا ایشان و مجموعه تصمیم‌گیر در وزارت بهداشت را با توجه به موارد متعدد، بخشی از مشکل می‌دانیم و نه راه‌حل؛ بر آن شدیم تا درخواست خودمان را با شما مطرح کنیم.
همانطور که در جریان هستید، صنف پرستاران از مظلوم‌ترین صنف‌های کشور است و به جرات می‌توان گفت نوعی تبعیض سیستماتیک به ویژه درباره حقوق و دستمزد به آن‌ها تحمیل شده است. همین تبعیض و سایر مشکلات از جمله ساعت‌های کار طولانی و محیط کاری نامناسب و فرسودگی روز افزون جسمی و روانی، سبب شده که بسیاری از پرستاران کشور تصمیم به مهاجرت بگیرند. این اتفاق در حالی افتاده که کشور به اعتراف مسئولان دولتی و نظام پرستاری با کمبود گسترده پرستار روبرو است.
با وجود همه مشکلاتی که اشاره شد، جامعه پرستاری کشور در تمام این سال‌ها و به ویژه پس از قرار گرفتن درخط مقدم مبارزه با کرونا و با پرداخت هزینه‌های سنگین برای مبارزه با این ویروس کشنده، انتظار داشت مسئولان کشور از خواب غفلت بیدار شوند و به نقش راهبردی این صنف در تأمین سلامت جامعه اهمیت واقعی و نه شعاری بدهند و با تصمیم‌های درست کمی از بار مشکلات آن‌ها بکاهند. متأسفانه این انتظار محقق نشد که از سوی دیگر با تصمیم‌های دو سال گذشته، جامعه پرستاری کشور بیش از گذشته خودش را دربرابر کوه مشکلات تنها و بی‌یاور حس کرده است.
شما حتماً به خاطر دارید که پس از پایان جنگ تحمیلی و بازگشت رزمندگان؛ مدیریت کلان کشور تصمیم گرفت تا حد امکان شرایط حضور آن‌ها در فرصت‌های شغلی، تحصیلی و… را فراهم کند. این تصمیم، درست یا غلط ریشه در این منطق داشت که باید از این افراد به پاس شجاعتشان در دفاع از کشور و هم‌میهنان تقدیر و حمایت شود. در مقابل بسیاری از پرستاران کشور نیز بیش از دو سال از عمر و زندگی شخصی و خانوادگی خودشان را صرف ماموریت مشابهی کردند اما به محض رفع شر کرونا، بسیاری از آن‌ها با استفاده از اهرم قراردادهای ظالمانه ۸۹ روزه از کار برکنار و خانه‌نشین شدند یا برای امرار معاش تن به مشاغل دیگری دادند. به راستی که این اتفاق تلخ در تاریخ ایران و نظام سلامت کشور به عنوان نمادی از بی‌عدالتی ماندگار شد.
با وجود این تلخی بی‌پایان و امثال آن، جامعه پرستاری کشور انتظار داشت با اجرای درست قانون تعرفه‌گذاری که ۱۶ سال چشم انتظار آن بود، ذره‌ای از وعده‌های مسئولان محقق شود و روزنه‌های امید به آینده باز بماند. در عمل اما جامعه پرستاری از فروردین ماه امسال و با واریز شدن اولین پرداخت‌های قانون تعرفه‌گذاری با شوک بزرگی روبه‌رو شد که برای آن چاره‌ای جز اعتراض باقی نگذاشت.
مشکل اصلی اجرای قانون تعرفه‌گذاری که به شکل ناعادلانه‌ای در حال اجرا است این است که ارزش ریالی در نظر گرفته شده برای خدمات پرستاران در سیستم سلامت کشور متناسب با مسئولیت این قشر زحمتکش و خطرات آن نیست.
همه حرف جامعه پرستاری کشور این است که کلیه خدماتی که یک فرد بیمار از پرستاران دریافت می‌کند در سال ۱۴۰۱ حدود ۹۰ هزار تومان بود اما برای همین خدمات و با اجرای قانون تعرفه‌گذاری در سال ۱۴۰۲ تنها مبلغ ۱۲۰ هزار تومان در نظر گرفته شده است.
تاسف بارتر این است که ۱۲۰ هزار تومان برای کل گروه پرستاری در نظر گرفته شده یعنی برای پرستاران شیفت‌های صبح، بعد از ظهر و شب و همچنین سرپرستاران، سوپروایزرها و سایر همکاران گروه پرستاری.
مشکل اصلی جامعه پرستاری کشور هم همین قیمت‌گذاری ناعادلانه ارزش خدمات ۲۴ ساعته جامعه پرستاران است. گویا افرادی که این قیمت‌گذاری را انجام داده‌اند هیچ شناختی از نقش و سهم پرستاران در خدمت به بیماران ندارند.
امروز در جامعه پرستاری کشور این تصور وجود دارد که نوعی نگاه تبعیض‌آمیز به پرستاران در مقایسه با پزشکان وجود دارد. پرستاران از خود می‌پرسند چگونه است که در حال حاضر نظام پرداخت در وزارت بهداشت برای پزشکان (که به زعم برخی، نظام غلط فی فور سرویس است) باعث شده دریافتی آن‌ها تفاوت نجومی با پرستاران داشته باشد؛ پرستارانی که امروز برای دریافت ارزش کار خود باید به این تعرفه‌گذاری ناعادلانه تن بدهند.
آقای رئیسی! درخواست ما این است که از مسئولان وزارت بهداشت و سایر مسئولان ذی‌ربط بخواهید این تعرفه‌گذاری غلط، غیرکارشناسی و من‌درآوردی خدمات پرستاری را متوقف کنند و ترتیبی اتخاذ شود تا ارزش کار پرستاران نیز مانند سایر گروه‌های تعرفه‌دار شاغل در وزارت بهداشت محاسبه و پرداخت شود.
با تشکر
موفق شد
ویژه
