به نام خدا
جناب حجت‌الاسلام محمدی گلپایگانی
رئیس محترم دفتر مقام معظم رهبری
جناب حجت‌الاسلام سید ابراهیم رئیسی
رئیس جمهور محترم کشور
جناب آقای سید صولت مرتضوی
وزیر محترم کار و رفاه اجتماعی
جناب آقای محمدعلی زلفی‌گل
وزیر محترم علوم، تحقیقات و فناوری
با سلام و احترام
همانطور که آقایان می‌دانند پایه و اساس اقتصاد و درآمد یک کشور صنعت آن کشور است و کشور صنعتی کشوری است که از نگاه فنی و تکنولوژی به سطح بالایی از رشد و توسعه رسیده و خودش دارای صنایع تولید کالاهای گوناگون باشد و مهندسان کسانی هستند که ریشه و اساس یک شرکت و یا کارخانه به وجود آن‌ها بستگی دارد و به‌طور کلی بدون وجود مهندسان مختلف در یک شرکت، آن شرکت مجبور به تعطیلی است.
ما به وسیله این نامه که انشاالله به دست آقایان می‌رسد و آن را حتماً با دقت فراوان مطالعه خواهند کرد، به دنبال پاسخ به سوالات زیر هستیم و حتماً پاسخی مثبت دریافت خواهیم کرد.
- چرا باید دانشجویان مهندسی ایران، آینده خود را در اما و اگرها بدانند؟
- چرا باید یک مهندس با مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد، کار یک کارگر بی‌سواد را در کارخانجات انجام دهد؟
- چرا باید به مهندسان ما حقوقی کمتر از یک آموزگار ابتدایی داده شود؟
- چرا باید دانشجویان مهندسی ما با وجود اینکه در ایران که سرزمین مادریشان هست تحصیل کرده‌اند، آینده خود را در کشورهای بیگانه ببینند؟
- چرا ما در اکثر شهرها دیگر هیچ دانش آموز رشته ریاضی و فیزیک نداریم؟
و چراهای بسیار دیگر.
همانطور که می‌دانید هم‌اکنون در کشور بیشترین نرخ بیکاری مربوط به مهندسان است. دلایل مختلفی برای این موضوع وجود دارد که برخی از این دلایل را به استحضارتان می‌رسانیم. شما خود می‌دانید که با تأسیس دانشگاه فرهنگیان هم تعداد داوطلبان خواستار رشته دبیری در کشور افزایش یافت و هم این دانشجویان از آینده و بازار کار خود نیز مطلع هستند و با خیالی آسوده به تحصیل پرداختند. در رشته‌های مهندسی نیز اصلی‌ترین مشکل بازار کار و نبود حمایتی خوب از این دانشجویان است. ما خواستار ایجاد دانشگاه نیستیم، بلکه خواهان حمایت از این دانشجویان و بازار کار آینده آن‌ها هستیم. یکی دیگر از این دلایل، وجود رشته‌های مهندسی در تمام دانشگاه‌های آزاد و غیر انتفاعی و پیام‌نور است که این رشته‌ها را کم ارزش نشان داده است. دانشجویانی که در دانشگاه‌های غیر دولتی تحصیل می‌کنند، نه دارای سواد خوبی هستند و نه به صورت عملی کار بلد هستند و دانشجویان دانشگاه‌های دولتی و خوب نیز در میان این دانشجویان به اصطلاح گم خواهند شد.
یکی از کارهای خوبی که دولت برای حمایت از دانشجویان کرده است، ایجاد رشته‌هایی با عنوان بورسیه صنعتی و دانش در دفترچه انتخاب رشته دانشگاه‌ها است ولی این عمل به تنهایی کافی نیست. کسانی که به صورت بورسیه دانش تحصیل می‌کنند فقط در دوران تحصیل از او حمایت می‌شود و پس از فارغ التحصیل شدن هیچ تضمینی به بازار کار او نیست و کسانی که به صورت بورسیه صنعتی تحصیل می‌کنند از نظر تعداد بسیار کم هستند. اگر دانشجویان مهندسی دانشگاه‌های دولتی به صورت رسمی همانند بورسیه صنعتی البته با تعداد زیاد استخدام نشوند، همچنان مهندسان دارای بیشترین نرخ بیکاری خواهند شد.
خواهشمندیم در این باره فقط در گفتار و شعار از این دانشجویان حمایت نکنید، بلکه به صورت عملی نیز همت حاصل فرمایید.
صنعت خوب=مهندسان خوب
موفق شد
ویژه
