جناب آقای دکتر ولایتی
ریاست محترم هیأت امنای دانشگاه آزاد اسلامی
سلام علیکم
احتراماً نویسندگان این نامه که کارمندان و کادر درمان دانشگاه آزاد اسلامی هستیم، بارها در توصیف وضعیت وخیم معیشتی خود با مسئولان محترم دانشگاه در واحدهای خود مکاتبه کرده‌ایم ولیکن تا کنون هیچ‌گونه اتفاق مثبتی رخ نداده است.
اکنون به امید آنکه شاید متولیان دانشگاه در سازمان مرکزی به اعتراض به‌حق این گروه از تحصیل‌کردگان و کارشناسان که بر پرتگاه ناامیدی و استیصال ایستاده‌اند توجهی درخور نمایند، برای آخرین بار دست به قلم می‌بریم تا روسای دانشگاه به فریادمان برسند که علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد.
جناب آقای دکتر ولایتی، مشکلات حاد اقتصادی از بد روزگار به شکلی مضاعف گریبان‌گیر پرستاران و کادر درمان دانشگاه آزاد شده است که به دلیل عملکرد ضعیف مسئولان و سهل‌انگاری در برطرف نمودن دغدغه‌های ما، عنقریب حس مسئولیت و وجدان کاری و انسانی این قشر زحمتکش را هدف قرار داده است.
۱-افزایش ۵۰ درصدی حقوق که در پایان سال ۱۳۹۸ از سوی دولت اعلام گردید و طبق قانون شامل حال تمامی کارمندان در بخش‌های دولتی و خصوصی شد، در دانشگاه آزاد محقق نگردیده و با گذشت ماه‌ها و تصویب افزایش ۵۰ درصدی در جلسه هیئت امنای دانشگاه بار مالی این افزایش را به دوش واحدهای بعضاً ورشکسته و بدون پشتوانه گذاشته که عملاً هیچ‌گونه افزایش حقوقی تا به حال اجرا نگردیده است.
۲- جناب آقای دکتر ولایتی، جنابعالی خود پزشک هستید و به میزان آسیب‌ها و سختی‌های کار کادر درمان به خوبی واقفید.
پس از سال‌ها که قانون بهره‌وری در بیمارستان‌های دولتی اجرا می‌گردید با رایزنی‌های فراوان و کشمکش‌های زیاد، این قانون در واحدهای مختلف دانشگاه آزاد به صورت نصفه و نیمه به اجرا درآمد ولی با اجرای این قانون که حق طبیعی کادر درمان است، نوبت کاری و سختی کار حذف گردیده؛ ملاک این حذف چه بوده است؟
۳- فوق‌العاده ویژه برای پرستاران و کادر درمان مبلغی بین ۵۰ تا ۱۰۰ هزار تومان است درحالیکه همکاران در بیمارستان‌های دولتی ۲ تا ۳ میلیون تومان تنها برای این آیتم دریافت می‌نمایند، این‌همه فاصله معنی‌دار نتیجه‌ای جز سرخوردگی و بی‌انگیزگی ندارد.
۴- در طول اپیدمی ویروس کرونا، تمامی بیمارستان‌های دانشگاه آزاد از یکسو در معرض بیماران مبتلا به کرونا قرار گرفتند که طبق آمار، تعداد همکارانی که به واسطه حضور این بیماران به این ویروس مبتلا شدند حائز اهمیت است و دلیل آن کمبود وسایل حفاظت فردی و تعداد زیاد این بیماران بود و از سوی دیگر با افزایش تعداد بیماران غیراورژانس که در بیمارستان‌های مرکز کرونا پذیرش نمی‌شدند حجم کاری کادر درمان را به شدت بالا برد ولی با این وجود هیچ‌گونه مزایایی اعم از حق کرونا و ... به پرستاران و کادر درمان تعلق نگرفت.
۵- همانگونه که مستحضرید پرستاران و کادر درمان به خاطر شرایط کاری سخت و نوبت کاری در ایام تعطیل و عصر و شب و مواجهه با مخاطرات جسمی و روانی جزو مشاغل سخت محسوب شده و بازنشستگی پیش از موعد شامل حال آن‌ها می‌گردد ولی در دانشگاه آزاد به علت عدم پرداخت ۴ درصد حق بیمه تأمین اجتماعی در هنگام بازنشستگی مراتب تشکر و قدردانی از یک عمر فعالیت را با مشکلات عدیده و دوندگی‌های زیاد در دیوان عدالت و ... به چشم می‌بینند آیا پاسداشت پرستار فقط طبلی است دروغین که مسئولان در هنگام نیاز بر آن می‌کوبند؟
۶- کاهش ساعت کاری برای پرستاران و کادر درمان به مثابه طنزی است تلخ که از این قانون در بخشنامه‌ها تنها کاهش اضافه‌کار عایدمان شد
۷- در قسمت‌های اداری دانشگاه آزاد، کاهش ساعات کاری و دورکاری به عینه اجرا گردید ولی برای کادر درمان که می‌باید دائماً بر بالین بیمار حاضر گردند، چه روز، چه شب و چه ایام تعطیل و اعیاد و ماه مبارک رمضان، پرستاران کادر درمان از این قانون چه نفعی بردند؟
۸- در بیمارستان‌های دولتی مانند تمام ارگان‌ها حقوق و مزایا پرداخت می‌گردد ولی در بیمارستان‌های دانشگاه آزاد حقوق ناچیز بی‌مزایا هم با تأخیر و مرحله‌ای داده می‌شود.
گویا مزایا چیزی شبیه به بن لباس، کارانه و پرداختی اعیاد است که ذهنمان یاری نمی‌کند آخرین بار در چه سالی و به چه مبلغی پرداخت شده است. آیا رواست یک دست لباس را برای چند سال پوشید؟ آیا رواست تلاش بی‌وقفه‌مان با کارانه صفر ریال تقدیر شود؟
۹- در برخی بیمارستان‌های دانشگاه آزاد، قانون بهره‌وری با مقاومت شدید مسئولان واحد تفسیر به رأی می‌گردد و به بهانه اجرای نصفه و نیمه این قانون، حق و حقوق دیگر پرستاران را زیر پا می‌گذارند. مگر یک قانون چند نوع تفسیر می‌گردد که پس از قریب به یک دهه از اجرای کشوری آن کماکان برای دریافت حقوق خود باید چانه‌زنی کنیم.
۱۰- با عدم واریز ۳ درصد بیمه بیکاری به تأمین اجتماعی، همکاران اداری و مخصوصاً پرستاران و کادر درمان عملاً تحت حمایت اداره کار قرار نمی‌گیرند؛ نه قوانین اداره کار از ما حمایت می‌کند و نه قوانین دانشگاه.
جناب آقای دکتر ولایتی، متأسفانه دردها زیاد است و مجال اندک.
برخی بیمارستان‌ها مشکلات بزرگی دارند که تنها مربوط به همان واحد می‌شود و این مشکلات بسته به واحد تغییر می‌نماید. آنچه در بالا گفته شد مشکلات اساسی است که اکثر بیمارستان‌ها هم اکنون با آن مواجه هستند.
اصلی‌ترین استدعای ما پرستاران کادر درمان از شما، توجه به مشکلات معیشتی است که دغدغه اصلی این روزهایمان شده و با افزایش بسیار ناچیز و بلکه خجالت‌بار حقوق (بدون مزایا) در سال ۱۳۹۸ و ۱۳۹۹ به قدری زیر خط فقر رفته‌ایم که کورسوی امیدی ما را به نگاشتن این درد دل وا داشت.
آیا با وجود این‌همه مشکلات و دغدغه‌های معیشتی، انگیزه‌ای برای فعالیت‌های آموزشی و درمانی که وظیفه اصلی دانشگاه است باقی می‌ماند همسر، پدر یا مادری که از تأمین ساده‌ترین نیازهای خانواده باز می‌ماند و جای شادی و امید، عرق شرم به خانه می‌برد چه انگیزه‌ای برای ایستادن بر بالین بیمار دارد؟ چه انگیزه‌ای برای تسکین جسم و روح بیمار دارد که خود محتاج تسکین است. وجدان آسوده‌ای که سال‌هاست به دندان می‌کشیم و دلیلی که برای انسانیت در خلوت خویش داریم به تار مویی بسته است. اینک پرستاران خود بیمارانی‌اند که محتاج دمی مسیحایی و یدی بیضایی می‌باشند.
مانند همیشه امیدمان به خداست و چشم به یاری و توجه شما داریم. باشد که خدمات صادقانه‌مان به ملت شریف ایران و دانشگاه آزاد اسلامی در طول این مدت برهانی باشد برای توجه و گره‌گشایی به دستان شما.
با تشکر
موفق شد
ویژه
