باسمه تعالی
سرکار خانم دکتر طاهره چنگیز
ریاست دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
سلام علیکم
احتراماً به استحضار می‌رساند اینجانبان دانشجویان و دانش آموختگان مامایی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، در بیمارستان‌ها و به خصوص بخش لیبربه شدت مورد بی‌عدالتی واقع شده‌ایم. با توجه به لطف و عنایت‌های همیشگی شما به دانشکده پرستاری و مامایی خواستاریم بار دیگر ما را مورد لطف و مساعدت قرار داده و به درد دل این بندگان حقیر گوش فرا دهید.
طی این سال‌ها به ما آموخته‌اند مهربان‌تر باشیم، صبر و آرامش ببخشیم به او که صبر ندارد و تلخ‌رفتار است و قوی‌تر شویم تا حامی باشیم برای او که درد می‌کشد. به ما آموختند تا آماده شویم برای لمس معجزه خدا، برای آوردن لبخند رضایت بر لب مادران این سرزمین.
اساتید در گوشمان زمزمه کردند و ما گوش سپردیم و علاقه‌مندتر شدیم و گاه از فکر والا بودن ارزش کارمان، به خودم بالیدیم و گاه به فکر فرو رفتیم و خواب از چشمانمان گرفته شد؛ چرا که کار بزرگ بود و توان ما اندک.
اما چند ترمی که گذشت کسانی ما را کنار زدند، بر سرمان فریاد کشیدند، ما و رشته‌مان را تحقیر کردند و حتی شأن اساتید را که مادرانه و فرشته‌وار به ما می‌آموختند، زیر سوال بردند. نگذاشتند که بیاموزیم. به ما گفتند در اولویت نیستم، مهم نیستم. کرامت انسانی ما را زیر سوال بردند. گاهی سکوت کردیم، گاهی جنگیدیم، گاهی مهربانی و صبوری کردیم اما نه سکوت و نه صدایمان به جایی نرسید.
از شما می‌پرسیم چطور انتظار دارید که بیاموزیم و خدمت کنیم وقتی به ما فرصتی داده نمی‌شود، عدالت آموزشی برقرار نیست و حتی احترام اساتید حفظ نمی‌شود؛ آن هم اساتیدی که دارای اعتبار کشوری و کوله‌باری از تجربه هستند و حتی خود متخصصان زنان هم طالب آموختن از آن‌ها می‌باشند!
از همه این‌ها بگذریم، چطور انتظار دارید بیماری را که در شرایط شکننده با او خو گرفته‌ایم و از او مراقبت کرده‌ایم رها کرده و در حساس‌ترین شرایط به دست فرد دیگری بسپاریم و شاهد از دست رفتن زحمت‌هایی باشیم که برای کم کردن هزینه روحی و جسمی او کرده‌ایم؟
بعضاً بر سر رقابت در گرفتن نوزاد درگیری‌هایی بر بالین بیمار رخ داده که نهایتاً ما برای رفاه حال بیمار عقب‌نشینی کرده‌ایم تا تنش از بین برود. آیا این موقعیت جای مشاجره و بروز اختلاف‌نظرهاست؟ آیا درست است که برای زودتر انجام شدن کار خود در آن شرایط بحرانی با کلماتی مانند اینکه «اگر زودتر و بیشتر تلاش نکنی بچه‌ات از دست خواهد رفت» به مادر استرس وارد کنند؟ آن هم مادری که برای دیدن رخسار فرزندش ماه‌ها درد و رنج را به جان خریده است؟ درست است که با همه به یک شکل رفتار شود در حالی که هر موقعیت خواستار تکنیک ظریف و ویژه‌ای است؟ درست است مامای معتمد مادر را با رفتارهای غیر‌حرفه‌ای و گاه برخوردهای فیزیکی کنار بزنیم؟
متأسفانه این داستان، واقعیت زندگی اکثر دانشجویان مامایی در ایران است که با آن‌ها این‌چنین برخورد می‌شود. هر رشته‌ای ارزش، کرامت و کاربرد دارد. خودمان را والاتر از دیگری نمی‌دانیم اما آیا قرار است که آموزش یک رشته فدای آموزش رشته دیگری شود؟
انجام مهم‌ترین و تخصصی‌ترین کاری که رشته مامایی حول محور آن شکل گرفته و در شرح وظایف ماما هم ذکر شده حق حق دانشجویان مامایی است.
نه تنها کار ما، بلکه کرامت انسانی ما و اساتیدمان که جزو بهترین اساتید مامایی ایران هستند خدشه‌دار شده و اعتبار رشته مامایی که عهده‌دار مسئولیت خطیر حفاظت از سلامت مادران که خود عاملان اصلی سلامت روحی و روانی جامعه‌اند، زیر سوال رفته است.
در بحث درمان و مراقبت سخن از فرد نیست بلکه واژه تیم درمان به کار می‌رود. ماما به عنوان هسته این تیم در آینده بخش اعظمی از کار متخصصان را انجام خواهد داد؛ بنابراین با کمی آینده‌نگری متوجه خواهیم شد این زخم عمیق برای ترمیم شدن نیازمند چیزی بیشتر از بخیه‌های سطحی است که فقط ظاهر کار را خوب جلوه می‌دهد. به نفع خود او هم هست که ماما در کنار دانشجویان پزشکی بیاموزد.
تصور کنید سلول‌های هر ارگانی، هرچند حیاتی، بخواهند تسلط ارگان‌های دیگر را بر عهده بگیرند و به تمام بدن هجوم ببرند. در انتها این سرطان کل پیکره را دچار اختلال و فروپاشی خواهد کرد.
از آنجاییکه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان جزو دانشگاه‌های مادر و برتر در این زمینه است و همواره در رفع مشکلات و ایجاد تغییرات در سراسر ایران پیشگام بوده است، عاجزانه از شما خواستاریم که فرصت لازم و عادلانه جهت یادگیری فراهم آورید و از فاجعه‌ای ناگوار جلوگیری نمایید، چراکه این حوادث موجب دلسردی و بی‌علاقگی دانشجویان، اساتید و پرسنل آینده مامایی و در نتیجه بالا رفتن ضریب اشتباهات پزشکی و اتفاقات تلخ خواهد شد.
ما طی این سال‌ها شاهد تلاش افراد دلسوز بسیاری همچون رئیس دانشکده پرستاری و مامایی، سرکار خانم دکتر طالقانی، و همینطور رئیس گروه مامایی، سرکار خانم دکتر والیانی، و سایر اساتید بوده‌ایم که تلاش‌های ایشان بر هیچکسی پوشیده نیست اما متأسفانه علی‌رغم تلاش‌ها و مکاتبات فراوان پیگیری‌های صورت گرفته موثر واقع نشده است.
ما دانشجویان مامایی خواستار برقراری عدالت آموزشی به ویژه در بیمارستان‌هایی نظیر بیمارستان بهشتی که بیمارستان تخصصی زنان است و فرصت یادگیری بیشتری فراهم است، هستیم.
سرطانی که در مراحل اولیه قابل کنترل و درمان است با گذشت زمان ممکن است به نقاط دیگر سرایت کند. با اینکه این مشکل کم و بیش در نقاط مختلف ایران وجود دارد اما طی مکاتباتی که با هم‌رشته‌های خود در برخی شهرهای دیگر داشته‌ایم متوجه جدی‌تر بودن مسئله در اصفهان شده‌ایم و حتی گاهی به خاطر انتخاب مقصد اصفهان سرزنش شده و نسبت به شهر، دانشگاه و رشته مورد علاقه خود دلسرد شده‌ایم که این مسئله با انتظار ما از یک دانشگاه سرآمد منافات دارد.
اصفهان به عنوان قطب قوی مامایی در ایران، طبیعتاً الگوی دیگر دانشگاه‌های کشور است و حل این معضل توسط دستان توانمند و خردورزی دلسوزانه میسر است. تمنا داریم اجازه ندهید سرطان بی‌اخلاقی و بی‌عدالتی آموزشی، پیکر سیستم آموزشی را از کار بیندازد. عاجزانه خواستار ریشه‌کنی این بیماری و برگرداندن عدالت و مساوات می‌باشیم؛ باشد که نقطه عطفی برای ایجاد تغییرات کارآمد در تمام دانشگاه‌های علوم پزشکی ایران باشد.
برای تمامی مادران سرزمینمان آرزوی برخورداری از مراقبت شایسته، سلامتی و رضایتمندی و برای شما ریاست موفق که مایه فخر و مباهات زنان کشور هستید، آرزوی تندرستی و پیروزی داریم.
با احترام
دانشجویان و دانش‌آموختگان رشته مقدس مامایی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
موفق شد
ویژه
