جناب آقای دکتر محمدجواد ظریف

سلام
به عنوان شهروندان ایران از شما سپاسگزاریم. نه فقط برای خدمات صادقانه شما به ایران در سمت وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران. از شما سپاسگزاریم که امکانی نو را در افق سیاسی کشور گشودید: افق گفت‌وگوی حل‌مسأله‌ای بر زبر گسل‌های خفته و فعال، بر فراز گسست‌های قبیله‌ای، برتر از تراز مدیریت بخشی و دستگاهی. شما افق توافق را گشودید و نشان دادید در این افق می‌توان دندان طمع خطرناک‌ترین و جنایت‌کارترین دشمنان دولت و ملت را کند کرد و کشید و او را خلع سلاح کرد و دشمنی‌های بی‌مهار و بی‌زنهارش را به درون چارچوب‌های تعهدات حقوقی و مقررات بین‌المللی برگرداند و مقید کرد. ما از شما سپاسگزاریم که با شیوه سیاسی ظریف خود سیاست شریف و دشوار وفاق افکندن میان نیروهای میدان و مدیران مبتکر و مجریان هوشمند سیاست خارجی را پیش بردید و ایران را از مهلکه خاورمیانه و زلزله‌ای که در این هشت سال ارکان آن را ویران کرد، به در بردید. دامنه خسارت‌ها می‌توانست فراتر از تحریم‌های ویرانگر برود و ستون‌ فقرات امنیت این ملت و تمامیت ارضی و مرزی دولت را تهدید کند. همین سیاست ظریف وفاق بود که این ملت و دولت را از آن آزمون دشوار سرخ‌روی و سربلند بیرون آورد.
شما را برخی مصدق ثانی می‌خوانند و گروهی دیگر با امیرکبیر قابل مقایسه می‌دانند و جمعی تکرار خاتمی می‌شمارند. ولی ما شما را نه مصدق می‌دانیم و نه امیرکبیر می‌خوانیم و نه تکرار خاتمی می‌شماریم. ما شما را امروز ایستاده بر دوش بلند و استوار آن بزرگان می‌بینیم. ایستادن و ایستادگی بر آن فراز است که چشم ما‌ و شما را به افق وفاق گشوده است. امروز، قطار خیرات عمومی و منافع ملی و مصالح بینانسلی ایرانیان باید از روی پلی به سلامت بگذرد که شکاف میان دولت و ملت را می‌پوشاند. ما شما را از معماران ظریف سیاست شریف وفاق و اتفاق ملی می‌دانیم که می‌توانید با هنر دیپلماسی بر گسل‌های فزاینده و گسست‌های ویرانگر پلی از جنس گفت‌وگوی فراگیر و حل‌مسأله‌ای بزنید. دیپلماسی هنر شماست. دیپلماسی در اصیل‌ترین معنای آن یعنی از اندیشیدن به بازی‌های حذفی باز آمدن و در عوض، روی آوردن به گفت‌وگویی حل‌مسأله‌ای توأم با به رسمیت شناختن متقابل نمایندگانی از همه نیروهای حاضر در صحنه برای توزیع عادلانه منابع و‌ بازتوزیع منافع چرخه قدرت. شما در زمان و زمانه ما ایرانیان، هنرمند شریف چنین هنر ظریفی در ترازی ملی هستید.
این سپاس‌نامه می‌توانست دعوتی ملی باشد از شما برای نامزدی و شرکت فعال در انتخابات ریاست‌جمهوری امسال. دعوتی فراگیر، فراتر از سوگیری‌های متداول جناحی و کشمکش‌های متعارف انتخاباتی، دعوتی برای گشودن افق وفاق ملی که قائمه سیاست امید و اصلاح عادلانه و آزادانه است؛ وفاقی برای اندیشیدن به حل مسائل ملی؛ مسائلی انباشته که اگر در تراز ملی حل‌ناشده بمانند، بهمنی از بحران‌های فراگیر را در این شیب لغزان خاورمیانه بر سر ایران خواهند بارید. وفاق ملی شرط حل این مسائل انباشته است، وفاقی انتخاباتی در عالی‌ترین عرصه‌ مشارکت سیاسی و مدنی برای حفظ ایران و تأمین حال و آینده فرزندان آن. تأمین آینده ایران در گرو رهایی گریبان کشور از چنگال امنیتی شدن در برون و درون است. حال و آینده ایران امروز بیش از هر زمان دیگر در خطر گرفتار آمدن در وضعیتی است که در دانش سیاستگری و روابط بین‌الملل آن را امنیتی شدن (securitization) می‌خوانند.
امنیتی شدن وضعیتی است که اگر به منطق موقعیت یک دولت و ملت تبدیل شود، ملت و دولت امکان ایمنی یافتن از تهدیدهای حیاتی را درون و برون مرزهایش از کف می‌دهد. در چنین وضعیتی، مسیر توسعه و تأمین خیرات عمومی زیر بهمنی از اقتضائات فوری و حیاتی معطوف به امنیت مدفون و مسدود می‌شود. در آن وضعیت، تأمین امنیت نه‌تنها از راه‌های مرسوم و با بهای متعارف دیگر ممکن نیست، بلکه حتی به بهای تراشیدن از جان و نان مردمان هم به کف نمی‌آید. امنیتی شدن گردش چرخه‌ی باطل خودویرانگری را تند و مهارناپذیر می‌کند تاجایی که امور از مدار مدیریت‌پذیری سیاسی خارج و فاجعه آوار شود.
نامزدی شما، چه رسد به پیروزی شما در انتخابات، نه‌تنها به معنای حذف و تخفیف و تحدید و تهدید جریان‌ها و اشخاص رقیب نمی‌بود، بلکه در ترازوی خرد وفاق‌اندیش به مصلحت همه ملت ایران از جمله ایشان بود، چرا که از میان نامزدهای ممکن و مطرح، حضور فعال شما در انتخابات با رویکرد هنرمندانه‌ای که به دیپلماسی دارید می‌توانست زمینه گفت‌وگویی فراجبهه‌ای را بر محور منافع ملی فراهم ‌کند.
هنوز هم اگر می‌توانید دریغ نکنید!